1999 - tewaterlating van de Scute

Als je, met de belangloze hulp van enkele vrienden, beslist om een schip te herbouwen, dan is het normaal dat er zich groepjes vormen. Er zijn er die bouwen, anderen die helpen en ook festiviteiten organiseren en diegenen die alom ruchtbaarheid geven aan het project door met de scute-shop de vereniging te vertegenwoordigen op alle mogelijke nautische evenementen
Dergelijke gewoontes kunnen jaren duren ; in dit geval ijn er zeven jaren overheen gegaan! En plotseling komt men tot het besef dat de bouw ten einde loopt en het schip de bouwplaats gaat verlaten. En alzo, zonder ophef, begint een ander leven.
 
s'Morgens op donderdag  8 september 1999, zijn een twaalftal vrijwilligers op de weide die als bouwplaats gediend heeft, reeds druk in de weer : vandaag , voor de eerste keer sinds de kiellegging, gaat  de Blankenbergse scute zich bewegen. Ze dient namelijk de 50 -tal meter tot aan het hellend vlak af te leggen alvorens ze, op zaterdag, te water gelaten kan worden. Twee « kleine » vijzels voor 30 ton helpen om het 19 ton zware schip naar beneden te laten op rondhouten, die op hun beurt op een houten planken, uitgelegd op de grond, rusten.  Rond de romp bevestigt men een harnas ( een koord, maar dat woord mag men niet gebruiken want het zou ongeluk brengen) dat met een tros verbonden wordt aan een tractor. De tractor zal het schip naar het hellend vlak slepen. Alles is klaar en Danny Bossier, als bouwmeester, geeft het vertreksein. Het is een van emoties doordrenkt moment voor de bouwploeg: de helft heeft tranen in de ogen, anderen geven schouderklopjes en aanmoedigingen. Het is waarschijnlijk daarom dat bij het vallen van de avond slechts een 20-tal meter is afgelegd! We moeten wel bekennen dat meerdere rondhouten gewoon gebroken zijn onder het gewicht van de scute ; en zo een platgedrukt stuk hout remt verdomd hard af in plaats van te rollen. Maar de volgende dag, op vrijdag, en geholpen door onze nieuw verworven ervaring , slaagden we er beter in om het schip in beweging te krijgen en eindelijk op een redelijk eenvoudige manier tot op het hellend vlak te brengen.
 
 


Geplaatst op de voor de stapelloop uitgelegde planken, die rijkelijk voorzien werden van bruine zeep wordt 
de scheepsromp op haar plaats gehouden door drie trossen, waarvan er een omheen de tong van de liggende kaapstander bevestigd is. ( zie foto's hierbij)
 Plots, onder de druk van haar gewicht, slaat de kaapstaander los en schuift de romp zo een 50 cm de helling af ; gelukkig vangen de andere trossen dit op. Nu, dat was een hachelijk moment en het zweet breekt enkelen uit als ze beseffen (zoals Dirk die de tong tegen zijn scheenbeen kreeg en samen met twee anderen enkele meters verder, onderin de romp,  belandde) dat de vier stalen scharnieren 
van elk 6 mm dik kompleet 
geplooid zijn alsof ze uit karton vervaardigd waren!! We waren ternauwernood aan een voortijdige stapelloop ontsnapt! Dit incident belet echter niet dat de verdere en laatste voorbereidingen voor de tewaterlating doorgaan, zoals het aanbrengen van een slagijzer op de boeg, waarop de magnum fles met Duvel bier, speciaal voor deze gelegenheid voorzien, zal stukslaan. (op de boeg ; zie blz. 5 het blog artikel « alvorens te bouwen»). En dit terwijl de scute de naam van Sint Pieter zal dragen zodat ook nu “de kerk in het midden van het dorp blijft”.
 
 
 
Op zaterdag 10 september 1999, wachten we, vol ongeduld, op hoogtij dat voorzien is om 15h. vijfduizend nieuwsgierigen zijn verzameld omheen de site. De tractor staat « standby”  voor alle zekerheid, zodat het feest niet vertroebeld kan worden.

 



Alle genodigden zijn aanwezig en Yvonne Strobbe, meter van het schip en teven erfgename in een oude Blankenbergse vissersfamilie staat bij de fles Duvel en Antoon  Van Damme, 
eveneens afstammeling van plaatselijke  vissers staat klaar om de laatste tros, die als een navelstreng het schip nog vasthoudt aan de wal, door te hakken met een bijl.
 
De laatste speeches worden uitgesproken tot uiteindelijk het bevel : “alle trossen los” wordt gegeven. De fles spat uit elkaar op de boeg en de scute glijdt naar haar natuurlijk element,onder een daverend applaus, kreten en toejuichingen en dat allemaal onder een sonoor oorverdovend concert van misthoorns.
 
 

Om dit evenement meer luister bij te zetten overvliegt de reddingshelikopter van
 Koksijde de site, terwijl twee dubbeldekkers de meeuwen in de lucht vervoegen. Maar op 50 meter van de waterlijn stopt het schip,
waarop zo een honderdtal of meer toekijkers (uitgenodigd door Danny) aan de trossen gaan trekken; .......de tractor wil erbij komen,....... maar intussen vlot de scute reeds en het feest kan beginnen!!
 
 
Het feest wordt 
opgeluisterd met een tentoonstelling van Belgische marine schilders, een opmerkelijke tentoonstelling van maquettes  van amateur modelisten een impressionante retrospectieve van oude foto's met afbeeldingen van het leven der Blankenbergse  - deze kan je nu bewonderen in het kleinste museum aan de Atlantische kust, namelijk het onze, dat zich bevindt boven in het atelier. Er is ook een grote feesttent o

pgezet waar het festival van het zeemanslied doorgaat met onder meer genodigden als « les chanteurs marins de Fécamp”, “ Lierliet” uit Friesland, John Wright en Catherine Perrier uit Frankrijk om er maar enkele te noemen. We mochten ook het bezoek verwelkomen van de « Christ-roi » en de « la Lorette » (twee traditionele schepen uit de omgeving van  Gravelines die zich ontpopten tot een soort van verre verwanten van de scute)  en die tevens aandachtige begeleiders op de maidentrip van de Sint Pieter  bleken.
 
 
 
 
Op zondag  12 september, om 11h. De Sint Pieter ligt aangemeerd op enkele meters van waar ze te water gelaten was. Aan boord is een handvol 
vrijwilligers die gedurende 7 jaren water en bloed gezweet hebben om dit project tot een goed einde te brengen; hun echtgenoten en echtgenotes evenals onze fotografe Cathy Bream, samen met enkele goede vrienden en de aalmoezenier der vissers. Het schip en zijn bemanning

  zullen gedoopt worden geheel naar de plaatselijke gebruiken. Na een korte introductie door de voorzitter van onze vzw, de heer Johan Wittevrongel, gaat de aalmoezenier over tot de zegening van de vier « kaarsen » vier houten spijkers die hierna door de peter en de meter vooraan, achteraan en aan stuur – en bakboord in de spanten van de romp geslagen worden als herinnering aan het kruis van Jezus Christus. Hierna spreek t de aalmoezenier de zegen uit over de Sint Pieter en haar bemanning en besprenkelt hen uitvoerig met wijwater. In werkelijkheid is het bijna een douche van wijwater dat er overheen ging! Nog een kort gebed en de Blankenbergse scute is eindelijk klaar om het ruime sop te kiezen.